Για να γνωρίσει κανείς τις ομορφιές που βρίσκονται σε έναν τόπο, πρέπει πρώτα να ρωτά τους ντόπιους και μετά να ψάχνει σπιθαμή προς σπιθαμή όλα όσα έμαθε, ώστε να γεμίσει από τις εικόνες αυτές που του μεταφέρθηκαν στη συζήτησή που είχε… Και τότε, ίσως καταφέρει να αισθανθεί για λίγο και αυτός κομμάτι του τόπου που βρίσκεται, αγκαλιάζοντας την πραγματικότητα όλων αυτών που καθημερινά ζουν μια διαφορετική ζωή σε σχέση με τον ίδιο.
Ξεκινάμε λοιπόν μέσα από τα Άγραφα, προσπαθώντας να γνωρίσουμε τις κρυφές ομορφιές του γύρω τόπου, μέσα από τις δικές μας συζητήσεις με τους ντόπιους, και κατευθυνόμαστε προς τον ναό της Αγίας Παρασκευής, στα 4 μόλις χιλιόμετρα χωματόδρομου από την αρχική μας θέση. Σκοπός μας να καταφέρουμε να δούμε την υπέροχη θέα των Αγράφων από μακρυά, αλλά και το καταπράσινο φαράγγι που χάνεται ακριβώς κάτω από τα πόδια μας. Η θέα είναι πραγματικά ανεκτίμητη, όμως δεν μένουμε εκεί…
Ακολουθούμε τον δρόμο που έχουμε μπροστά μας, κατηφορίζοντας ένα ακόμα χιλιόμετρο στον πιο κρυφό ίσως οικισμό των Αγράφων, έναν πραγματικό παράδεισο για λίγους…
Με την ιδιαίτερη ονομασία Χοντέικα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γνωστή οικογένεια Χόντου, ο οικισμός αποτέλεσε για εμάς μια πραγματική έκπληξη.
Δείτε εδώ… το εκπληκτικό γεφύρι της Βίνιανης και τον υπέροχο κρυφό καταρράκτη της
Ο δρόμος φτάνει μέχρι το ποτάμι, το οποίο ρέει έως τον Αγραφιώτη, ενώνοντας τα νερά του με αυτόν, ενώ τα λίγα σπίτια του οικισμού συντηρούνται από δυο ανθρώπους. Η ηρεμία του τόπου, μεταγγίζεται θαρρείς σε κάθε μας κύτταρο με το που πατάμε το πόδι μας στο έδαφος.
Το κοπάδι των αγελάδων μας υποδέχεται με άκρα φιλικότητα. Ίσως τελικά αυτή η ηρεμία που κατέκλυσε και εμάς από την πρώτη στιγμή να είναι μεταδοτική, ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι πως εμείς ήμασταν πιο συγκρατημένοι με τα ζωντανά, παρά αυτά μαζί μας… Όπως και να έχει πάντως, περπατήσαμε ανάμεσά τους, και ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει την τόσο άμεση επαφή μαζί τους…
Το να ζει κανείς λοιπόν σε αυτό το μικροσκοπικό “χωριό”, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, για εμάς που έχουμε μάθει στην πολυκοσμία είναι ίσως εξωφρενικό, όμως πιστέψτε με, η ευφορία που αισθανθήκαμε εκεί, έδιωξε στιγμιαία κάθε άγχος, κάθε σκοτούρα, κάθε κακή σκέψη, και χάραξε στο πρόσωπό μας ένα τεράστιο χαμόγελο που μας ακολούθησε για αρκετές ημέρες…
Το σκηνικό παραμυθένιο παρά την εγκατάλειψη. Το ποτάμι κυλάει μπροστά από τα σπίτια, σιγοψιθυρίζοντας τον δικό του σκοπό, ενώ στην είσοδο του οικισμού υπήρχε ένας μικρός καταρράκτης έκπληξη. Ακολουθώντας το μονοπάτι μετά τον οικισμό, κατά την αντίθετη πορεία της ροής του ποταμού, το Χοντέικο Φαράγγι φαντάζει μαγικό μέσα στην καταπράσινη φύση και στα τρεχούμενα νερά.
Τελικά η μέρα μας ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Οι εικόνες που αντικρίσαμε μας έδειξαν μια άλλη πλευρά των Αγράφων. Μια κρυφή πλευρά τους, που καταφέραμε να “κλέψουμε” για λίγο τις πολύτιμες εικόνες τους οι οποίες θα μας συντροφεύουν από εδώ και στο εξής σε κάθε μας βήμα.
Γιατί ναι, ο παράδεισος μπορεί να βρεθεί παντού, είτε ακούει στο όνομα Χοντέικα, είτε όπως αλλιώς να’ ναι, αρκεί να κρατάμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση ώστε να καταφέρουμε να τον συναντήσουμε…
