Όλα ξεκίνησαν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα του 1968 από μια παρέα νεαρών αγοριών, όταν το μπάνιο τους στον ποταμό Δρίνο στη Δυτική Σερβία, αν και δροσερό, τους εξουθένωσε τόσο πολύ που αναζήτησαν καταφύγιο από τα φουσκωμένα νερά του, στον κοντινό έρημο βράχο.
Μα η τραχιά επιφάνεια και οι οδοντωτές άκρες του βράχου δεν αποτέλεσαν και την καλύτερη λύση στην κούρασή τους. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε μια υπέροχη ιδέα. Οι σανίδες που μεταφέρθηκαν από τους ίδιους πάνω στον βράχο, δημιούργησαν ένα είδος σπιτιού, μιας και οι σανίδες στήθηκαν έτσι, ώστε να προστατεύσουν τα σώματά τους από τις ακτίνες του ήλιου.
Όμως ο χειμώνας και τα φουσκωμένα νερά του Δρίνου παρέσυραν την πρόχειρη αυτή κατασκευή των νεαρών αγοριών. Ωστόσο, κανείς δεν εγκατέλειψε την ιδέα για αυτό το ασυνήθιστο σπίτι. Έτσι λοιπόν, το επόμενο καλοκαίρι, το σπίτι ξαναχτίστηκε με την επιμονή και την υπομονή όλων. Για τη μεταφορά των υλικών χρησιμοποιούσαν βάρκες και καγιάκ, ενώ τα μεγαλύτερα κομμάτια απλά τα κατέβαζαν στο νερό και μετά τα έπιαναν και τα έβγαζαν στον βράχο.
Από τότε, πέντε δεκαετίες και, το σπίτι του ποταμού Δρίνου, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της περιοχής, ενώ έχουν κατασκευαστεί έξι διαφορετικά σπίτια, το ένα πιο στιβαρό από το άλλο, όταν η απρόβλεπτη ροή του ποταμού έφτανε σε τέτοιο σημείο ώστε να παρασύρει στα νερά του την εκάστοτε κατασκευή. Άλλωστε, το ρητό των Σέρβων που λέει «Krivu Drinu niko ne može ispraviti» τα λέει όλα. «Κανείς δεν μπορεί να ρυθμίσει τη στραβή Drina» λοιπόν, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν θέλετε να πείτε σε κάποιον ότι απλά δεν μπορεί να φτιάξει τα πάντα…
Τον Αύγουστο του 2012, το ασυνήθιστο αυτό σπίτι του Δρίνου, του ποταμού που το μεγαλύτερο κομμάτι του αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και Σερβίας, ήταν η φωτογραφία του μήνα στο National Geographic, ενώ παρά την μοναχικότητά του, αποτελεί ένα σύμβολο που φέρει κοντά ανθρώπους και φύση με τον πιο μαγικό, τον πιο υπέροχο τρόπο.
