Βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο θαλασσών, του Ιονίου και της Αδριατικής, και “κατέχει” τον τίτλο του δυτικότερου σημείου της χώρας μας. Ο λόγος για τους Οθωνούς, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος των Διαποντίων νήσων που τοποθετούνται βόρεια της Κέρκυρας με την οποία μάλιστα υπάρχουν συχνά δρομολόγια σε καθημερινή βάση.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Οθωνοί ήταν το νησί της Καλυψούς, της νύμφης που ερωτεύτηκε ο Οδυσσέας και εξ αιτίας της έμεινε στο νησί επί επτά ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα η σπηλιά της αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο ενδιαφέροντος των επισκεπτών, που σαν σύγχρονοι περιηγητές την επισκέπτονται με κάθε δυνατό μέσο… καΐκια, βαρκούλες, μικρά φουσκωτά μέχρι και κανό.
Πρόκειται για ένα νησί με αρκετές ονομασίες κατά το παρελθόν. Μερικές από αυτές ήταν Οθρωνός (θρόνος), φιδονήσι (εξαιτίας των πολλών φιδιών που λέγεται πως είχαν κατακλύσει το νησί και που εξαιτίας τους είχε κάποτε εγκαταλειφθεί), αλλά και Φανός λόγω του φάρου του. Η σημερινή του ονομασία προέρχεται μάλλον από τη λέξη οθόνη, καθώς οθόνες φαίνεται πως ονόμαζαν τα πανιά των ιστιοφόρων οι ντόπιοι ναυτικοί.
Όλοι οι κάτοικοι του νησιού ακούνε στο ίδιο επώνυμο… Κατέχης, το οποίο πηγάζει από τη λέξη “κατοχή”, μιας και ήταν οι πρώτοι που “κατείχαν’ τον χώρο, ενώ το επώνυμό τους ακολουθείται πάντοτε από ένα τοπικό προσωνύμιο ώστε να ξεχωρίζουν μεταξύ τους.
Οι πέντε οικισμοί των Οθωνών, με μεγαλύτερους εξ αυτών τον παραθαλάσσιο Άμμο με το αλιευτικό καταφύγιο «Αυλάκι», αλλά και το παραδοσιακό Χωριό στο ψηλότερο σημείο του νησιού, αποτελούν μια περιουσία που όμοιά τους σπάνια συναντά κανείς. Στο Αυλάκι χτυπά η καρδιά των Οθωνών, με τη ζωογόνα μυρωδιά της αλμύρας να κυριαρχεί σε κάθε μεριά του.
Αντίθετα, στο καταπράσινο Χωριό με την παραδοσιακή Ηπειρωτική αρχιτεκτονική και τα στενά καλντερίμια, το μέρος που επιλέχθηκε από τους κατοίκους να χτιστούν τα σπίτι τους ώστε να μπορούν να εποπτεύουν την θαλάσσια περιοχή από τους πειρατές και να μην γίνονται θεατοί σε αυτούς, ο χρόνος σταματά σε μια εποχή πολλών ετών πίσω, με τις υγρές μυρωδιές των λουλουδιών να γεμίζουν τα ρουθούνια σου και τη μαγευτική θέα στο ανοιχτό πέλαγος να κατακτά όλα τα οπτικά σου κύτταρα.
Στο ψηλότερο σημείο του χωριού βρίσκεται χτισμένη από το 1864 η εκκλησία του Αϊ Γιώργη, ενώ λίγα χιλιόμετρα έξω, συναντά κανείς έναν πέτρινο σταυρό χρονολογημένο από το 1833, όπου όπως υποστηρίζουν οι ντόπιοι, στήθηκε για να θυμίζει τη σφαγή των κατοίκων από τον περιβόητο πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα το έτος 1537.
Στο νησί υπάρχουν πολλά παραδοσιακά μονοπάτια, τα οποία δίνουν τη δυνατότητα σε ντόπιους και επισκέπτες να τα διανύσουν και να φτάσουν περπατώντας σε σχεδόν κάθε συνοικισμό και μεριά του νησιού μέσα από πανέμορφες καταπράσινες διαδρομές, αλλά και αρκετές παραλίες με πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά, οι περισσότερες από τις οποίες είναι προσβάσιμες με σκάφη, ενώ υπάρχει και μεγάλο καταδυτικό ενδιαφέρον για υποβρύχιες φωτογραφήσεις εξ αιτίας της ιδιόμορφης γεωμορφολογίας του βυθού και των πολυάριθμων σπηλιών. Όμως προσοχή λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών που επικρατούν τους περισσότερους μήνες στο νησί… η γύρω περιοχή χαρακτηρίζεται από πολυάριθμα ναυάγια, με γνωστότερο όλων το βυθισμένο ναυάγιο του πλοίου Σάρα τον όρμο Φύκι, βόρεια των Οθωνών.
Κοντά στο Χωριό, στην τοποθεσία “Ξυλοσερμοί”, μπορεί κανείς να απολαύσει ένα μοναδικό θέαμα, ειδικά εάν βρεθεί εκεί την ώρα της δύσης του ηλίου. Πρόκειται για μια τοποθεσία κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, σε μια απότομη βουνοπλαγιά από όπου στο παρελθόν, τότε που απουσίαζαν οι δρόμοι από το νησί, οι Οθωνιώτες έριχναν τους κομμένους κορμούς των δέντρων, διευκολύνοντας τη μεταφορά ξυλείας από τα ορεινά τμήματα του νησιού προς το λιμάνι. Αφήστε λοιπόν το βλέμμα σας να ανταμώσει με την Ιταλία, στο ομορφότερο ηλιοβασίλεμα που έχετε δει ποτέ…
Όσο για το μικρό στενό μονοπάτι που σε οδηγεί στην τοποθεσία “Ξυλοσερμοί”, περνά μέσα από ατελείωτα μυρωδάτα λουλούδια, όμως η υπέροχη μυρωδιά του ιωδίου που αναδύεται από τη θάλασσα περίπου τριακόσια μέτρα χαμηλότερα, πραγματικά δεν συγκρίνεται με καμία άλλη…
Δείτε εδώ… το μικρότερο νησί των Διαπόντιων νήσων, το ξεχωριστό Μαθράκι…
