Βρισκόμαστε στη Φλώρινα και πιο συγκεκριμένα στις όχθες της Μικρής Πρέσπας, η οποία, έπειτα από το υπέροχο μικρό νησί του Αγίου Αχιλλείου έχει ακόμα να μας προσφέρει πολύτιμες, μαγικές εικόνες, γεμάτες ηρεμία, καταπράσινη φύση, σπάνια είδη πουλιών και βέβαια αυθεντικούς και αξιαγάπητους ανθρώπους.
Αρχές Φθινοπώρου και κινούμαστε περιμετρικά της, για να γνωρίσουμε ένα μοναδικό μικρό χωριουδάκι στα 850 περίπου μέτρα υψόμετρο, που με την ονομασία Μικρολίμνη να μαρτυρά ουσιαστικά τη θέση της στις ξεχωριστές Πρέσπες, μας εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή.
Η υπέροχη πέτρινη εκκλησιά του Αγίου Αθανασίου μας υποδέχεται κατά την είσοδό μας στο χωριό. Το ψιλόβροχο που επικρατεί έχει καταφέρει να της χαρίσει ένα ξεχωριστό πορτοκαλί χρωματισμό που την κάνει να μοιάζει ακόμα πιο επιβλητική και βέβαια μοναδική.
Ωστόσο, οι ίδιοι χρωματισμοί επικρατούν και στο υπόλοιπο χωριό, που με το πράσινο των δέντρων μοιάζει από ψηλά με πολύτιμο λουλούδι. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αυτός ο λόγος που τόσα σπάνια είδη πτηνών την προτιμούν και κατοικούν γύρω της.
Όμως η πραγματικότητα είναι πως όλοι αυτοί οι υπέροχοι κορμοράνοι, οι σπάνιοι ερωδιοί, τα νερόφιδα και τόσα ακόμα είδη υδρόβιων πτηνών και ψαριών βρίσκουν την ηρεμία που τους αρμόζει μέσα σε μια περιοχή που προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες και νόμους της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας. Και εννοείτε πως τα πάντα εκεί γύρω είναι προσαρμοσμένα στους απλούς κανόνες που τους έχουν τεθεί… ηρεμία και ησυχία ώστε να μην διαταραχθεί η μητέρα φύση…
Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση το μικρό αυτό παραλίμνιο χωριουδάκι της Μικρολίμνης να αποκλίνει των κανόνων.
Μπορεί λοιπόν να απέχει μόλις 35 χιλιόμετρα από την πόλη της Φλώρινας, όμως είναι τόσο αυθεντικό και ήρεμο μέσα στη ζωντάνια των ανθρώπων του, που πραγματικά μας εξέπληξε στο σύνολό του.
Τα λιγοστά, στενά, πέτρινα σοκάκια της με τα υπέροχα σπίτια των λιγοστών κατοίκων της, που δεν ξεπερνούν τις μερικές δεκάδες άτομα στο σύνολό τους χειμώνα ή καλοκαίρι, μας υποδέχτηκαν στη συνέχεια, όπως και η υπέροχη θέα στις Πρέσπες από το σημείο που βρισκόμασταν.
Μακρύτερα, το μικρό νησάκι Βιδρονήσι, χωμένο μέσα στην καταχνιά της λίμνης μας χάρισε πανέμορφες εικόνες απαράμιλλου φυσικού κάλλους. Όπως μάθαμε αργότερα, επρόκειτο για μια από τις μεγαλύτερες αποικίες κορμοράνων της περιοχής και η πρόσβασή σε αυτό είναι απαγορευμένη.
Η μικρή πλωτή πλατφόρμα μπροστά από το κέντρο του χωριού μάς έδωσε δε τη δυνατότητα να βρεθούμε ελάχιστα μέτρα μέσα στην λίμνη, μα και να θαυμάσουμε την ίδια την Μικρολίμνη μέσα από μια διαφορετική ματιά, αυτή των υπέροχων πτηνών που ακούγαμε κατά διαστήματα να πετούν κάπου στο βάθος της λίμνης.
Και για τη συνέχεια. ένα όμορφο γεύμα με φρεσκότατο, καλομαγειρεμένο φαγάκι με θέα τα νερά της λίμνης, αποτέλεσε το κλείσιμο της επίσκεψής μας στην υπέροχη Μικρολίμνη, δίνοντάς μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε εκτός του χωριού και ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπων, θαυμάσιων, εξαίρετων και άκρως εξυπηρετικών.
Άγιος Αχίλλειος… δείτε εδώ ένα διαφορετικό νησί σε υψόμετρο 900 περίπου μέτρων…
Εάν λοιπόν κάποια στιγμή βρεθείτε στις μαγικές Πρέσπες, μην κάνετε το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι… γυρίστε τες και γνωρίστε τες από άκρη σε άκρη. Και τότε η φράση “εις το επανιδείν” θα σφηνώσει για τα καλά μέσα στο μυαλό σας, εμπιστευτείτε μας…
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
