Αποτελεί το Ανατολικότερο άκρο της Πελοποννήσου και φέρει την ιδιαίτερη ονομασία “Ακρωτήριο Σκύλλαιο” ή “Κάβο Σκυλί“. Όμως όλοι το αποκαλούν “Τσελεβίνια“…
Παίρνει την ονομασία του από τη Σκύλλα, κόρη του βασιλιά των Μεγάρων, Νίσου, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν ο Μίνωας πολιορκούσε τα Μέγαρα, η Σκύλλα, τρελά ερωτευμένη μαζί του, έκοψε την τρίχα που κρατούσε τον πατέρα της στη ζωή και αυτός πέθανε. Όμως ο Μίνωας την πέταξε στη θάλασσα. Το πτώμα της ξεβράστηκε στην περιοχή του ακρωτηρίου, και αυτός ήταν και ο λόγος που του χαρίστηκε το όνομά της.
Μάλιστα, η περιοχή φαίνεται να έχει κατοικηθεί από την εποχή του Λίθου.
Κατά μια δεύτερη εκδοχή, το ακρωτήριο παίρνει τη δεύτερη και πιο διαδεδομένη ονομασία του περί τον 16ο αιώνα από Αρβανίτες της περιοχής, οι οποίοι προσπαθώντας να κρυφτούν από τους Τούρκους που τους καταδίωκαν, χρησιμοποιούσαν την έκφραση «Τσέλιε-βένιε», δηλαδή προσέξτε – έρχονται, ως ειδοποίηση, όταν εντόπιζαν Τουρκικά πλοία να προσεγγίζουν την περιοχή.
Στην περιοχή του ακρωτηρίου υπάρχουν τρία μικρά νησάκια με τις ονομασίες Σπαθί, Σκυλί και Γαλή, που τριγυρίζονται από καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά, έναν πραγματικό παράδεισο που λατρεύουν οι ιστιοπλόοι και οι “σκαφάτοι”, μιας και η πρόσβαση στο σημείο είναι τόσο δύσκολη ώστε πρόκειται για αποκλειστικά δικό τους προνόμιο.
Όταν λοιπόν ο καιρός είναι καλός, τα Τσελεβίνια με τα τροπικά νερά τους αποτελούν σταθμό ή και προορισμό πολλών. Όμως σαν ο καιρός αγριέψει, τα ανταριασμένα νερά τους αργούν πολύ να ημερέψουν, όπως συμβαίνει σε κάθε ακρωτήρι που στους κόλπους του ενώνονται δυο θάλασσες, στην περίπτωσή μας, ο Σαρωνικός και ο Αργολικός…
Διαβάστε εδώ… για τους Αρκιούς, το νησί της απόλυτης γαλήνης και απομόνωσης…
