Ανατολικά της Σαντορίνης, σχεδόν ανέπαφο από τον χρόνο, βρίσκεται ένα μικρό νησί ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, με βαθυπράσινα νερά, χρυσαφένιες αμμουδιές και μια κατάλευκη Χώρα, που ενδείκνυται για όλους όσους επιθυμούν ήρεμες διακοπές σε ένα φιλόξενο περιβάλλον.
Ο λόγος για την Ανάφη, το νησί που έγινε γνωστό σε όλους τους Αθηναίους για την ξεχωριστή του ομορφιά, χωρίς ωστόσο, πολλοί από αυτούς να το έχουν επισκεφτεί. Αρκεί που έχουν βρεθεί στο μικρό στολίδι του κέντρου, τα “Αναφιώτικα” και έχουν απολαύσει το καφεδάκι τους στα σκαλοπάτια και έχουν περπατήσει τα στενά σοκάκια της περιοχής, η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί μια μικρογραφία της Ανάφης.
Ιστορικά, στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα, περί το 1860 με 1870, λόγω του γεγονότος ότι οι Αναφιώτες ήταν οι καλύτεροι οικοδόμοι της χώρας, και με διαταγή του βασιλιά, αρκετοί κάτοικοι μετακινήθηκαν από το νησί στην Αθήνα ώστε να κτίσουν τα ανάκτορα. Εγκαταστάθηκαν λοιπόν στους πρόποδες της Ακρόπολης και έτσι δημιουργήθηκε η δική τους γειτονιά, τα «Αναφιώτικα», όπου μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι της Αθήνας.
Πίσω στο νησί όμως, εκεί που οι Κυκλάδες τείνουν να συναντήσουν τα Δωδεκάνησα και η θάλασσα φορτώνει με τον παραμικρό αέρα, μπορούμε αμέσως να κατανοήσουμε τον λόγο που η Ανάφη θεωρούνταν η πατρίδα του Αιόλου, του θεού των ανέμων που προσέφερε στον Οδυσσέα τους ασκούς με τους ανέμους.
Ωστόσο, υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή σύμφωνα με τη μυθολογία, στην οποία η Ανάφη οφείλει το όνομά της στο γεγονός ότι αναδύθηκε (ή αναφάνηκε) μέσα από τα νερά του Αιγαίου, έπειτα από επιθυμία του Απόλλωνα, ώστε να προσφέρει καταφύγιο στους ταλαιπωρημένους από την καταιγίδα Αργοναύτες.
Αυτοί με τη σειρά τους έκτισαν, προς τιμή του, τον ναό του Απόλλωνα Αστεάλτα κοντά στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, όπου κάθε χρόνο τιμούσαν τον θεό μέσα από μια γιορτή η οποία ονομαζόταν «Υακίνθεια».
Περπατώντας κανείς στην πανέμορφη και ολόλευκη Χώρα της Ανάφης με τα πλακόστρωτα σοκάκια, η οποία είναι και ο κυριότερος οικισμός της, μπορεί να παρατηρήσει από ψηλά το νησί από άκρη σε άκρη μα και τη γύρω θαλάσσια περιοχή. Τα 260 μέτρα υψόμετρο άλλωστε, της δίνουν αυτήν τη δυνατότητα, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως το Βενετσιάνικο κάστρο της στο ψηλότερο σημείο της Χώρας, ήταν παρατηρητήριο προς το Κρητικό πέλαγος.
Εκεί, λειτουργούν διάφορες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, περιφερειακό ιατρείο, σχολείο, καταλύματα και πάρα πολλά παραδοσιακά εστιατόρια και συμπαθητικά μπαράκια.
Ανεβαίνοντας λοιπόν τα πεντακάθαρα, γραφικά σοκάκια της, περνώντας μέσα από μικρές πλατείες, εκκλησιές, ασπρισμένες αυλές και επίπεδα χαμηλά σπιτάκια, θα καταλήξει στα ερείπια του κάστρου και στην πανέμορφη εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου.
Οι παραλίες της τώρα, κυρίως αυτές που βρίσκονται στη νότια πλευρά της είναι απάνεμες, αμμουδερές και αρκετά δημοφιλείς. Κλεισίδι, Κατσούνι, Φλαμουρού, Καταλιμάτσα (Αρχαίο Λιμάνι), Μικρός και Μεγάλος Ρούκουνας, Μέγας Ποταμός, Άγιοι Ανάργυροι και Μοναστήρι είναι όλες μια προς μια, ενώ μπορεί κανείς να τις προσεγγίσει είτε με καραβάκι είτε με το λεωφορείο. Στη βόρεια πλευρά του νησιού ωστόσο, οι παραλίες είναι κυρίως πετρώδεις και πιο ήσυχες.
Ωστόσο η Ανάφη έχει γίνει γνωστή για έναν πολύ ιδιαίτερο και συνάμα πολύ “απότομο” λόγο. Ο τεράστιος μονόλιθος που τοποθετείται στο ανατολικό της άκρο, με ύψος στα 461 μέτρα, ξεπερνάει σε ύψος αυτόν του Γιβραλτάρ, ο οποίος λανθασμένα εθεωρείτο ως τώρα ως ο ψηλότερος της Μεσογείου.
Πολλοί λοιπόν ήταν αυτοί που θεωρούσαν ότι ο Κάλαμος ήταν ο δεύτερος ψηλότερος βράχος της Μεσογείου, όμως τα νούμερα μας λένε άλλα. Το καταγεγραμμένο μέγιστο ύψος του βράχου του Γιβραλτάρ μέσα από το Wikipedia είναι 425 μέτρα. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να διορθωθεί το λάθος και να μπουν στη διεθνή βιβλιογραφία τα σωστά νούμερα, απονέμοντας την πρωτιά στον Κάλαμο, το στολίδι του νησιού μα και ολόκληρης της Ελλάδας…
Εκεί συναντά κανείς το Μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας, συνδεδεμένο με θρύλους και παραδόσεις της περιοχής μα και το «Δρακοντόσπηλο», ένα υπέροχο σπήλαιο με πολύχρωμους σταλακτίτες και σταλαγμίτες, σε πολύ δύσβατη τοποθεσία, με στόμιο του ξεπερνά σε ύψος τα 10 μέτρα.
Εάν λοιπόν κάτι χαρακτηρίζει την Ανάφη πέρα από την ατόφια ομορφιά της, αυτό θα μπορούσε να είναι μονάχα η απλότητά, η μοναχικότητα, μα και η σπάνια νησιώτικη φιλοξενία των ντόπιων της, κάνοντας την αξέχαστη σε όλους όσους θα την επισκεφτούν.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
