Με αφετηρία το υπέροχο Καρπενήσι, αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το Κρίκελλο, μέσα από μια διαφορετική διαδρομή μέσα στην υπέροχη φύση της Ευρυτανίας που ως γνωστόν φέρει την καθαρότερη ατμόσφαιρα ολόκληρης της χώρας.
Πρώτη στάση της διαδρομής μας το ξεχωριστό Κλαυσί με την υπέροχη θέα στην κοιλάδα του ποταμού Καρπενησιώτη, λίγα μόλις χιλιόμετρα νότια του Καρπενησίου. Το απέναντι βουνό της Χελιδόνας ρίχνει τη σκιά του στην κοιλάδα του ποταμού, χαρίζοντας μας υπέροχες εικόνες από την κεντρική του πλατεία, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, όμως δεν μένουμε εκεί για πολύ.
Ο στόχος μας απέχει 22 χιλιόμετρα, 40 περίπου λεπτά ομαλής οδήγησης και για να φτάσουμε στον προορισμό με τα απαραίτητα σταματήματα θα μας πάρει σίγουρα πάνω από μια ώρα, μέσα από ένα ειδυλλιακό δάσος καταπράσινων ελάτων που θα γεμίσουν τους πνεύμονές μας καθαρό οξυγόνο.
Το χωριό Μουζίλο, 3 μόλις χιλιόμετρα στα ανατολικά μας, γνωστό για τις χειροποίητες πίτες του, στέκεται έρημο μέσα στο πράσινο τοπίο του. Προσπερνάμε την εκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου, χτισμένης το 1650 και συνεχίζουμε νότια προς ένα ακόμα μικρό έρημο χωριό, την Ανιάδα.
Δείτε εδώ το αναλυτικό άρθρο για το μαγικό Κρίκελλο
Τα 8 περίπου χιλιόμετρα διαδρομής θα μας πάρουν τελικά πολύ περισσότερο από όσο πιστέψαμε αρχικά. Η υπέροχη καταπράσινη θέα μάς αναγκάζει να κάνουμε παραπάνω σταματήματα από όσα υπολογίζαμε. Το βλέμμα μας χάνεται συνεχώς μέσα στο πράσινο των ελάτων και στον πανέμορφο ουρανό που φέρει την τέλεια αντίθεση. Ο δρόμος, ευτυχώς σε καλή κατάσταση, μας οδηγεί τελικά στο χωριό με τους “εννιά κάτοικους και τις εννιά καλύβες” όπως μαρτυρά και η ονομασία του άλλωστε.
Μικρές γάτες κυκλοφορούν ελεύθερα στην έρημη Ανιάδα, σπάζοντας την μονοτονία του τόπου. Οι ελάχιστοι κάτοικοι της κλεισμένοι στα σπίτια τους δεν είναι ορατοί στα δικά μας μάτια, ζώντας την ήρεμη ζωή τους μέσα στην απόλυτη ησυχία.
Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας, φιδογυριστή αυτή τη φορά, προς το επόμενο χωριό, το Συγγρέλλο με πορεία προς τα βορειοανατολικά συναντώντας διάφορα ζαρκάδια στον δρόμο μας. Η χάρη των αλμάτων τους μαγνητίζει το βλέμμα μας και μας αναγκάζει να σταματήσουμε για να τα θαυμάσουμε. Κάπου εκεί, ο δρόμος πέφτει και το χώμα είναι η μόνη λύση. Ευτυχώς όχι για πολύ.
Ο Συγγρέλλος, στα 1230 μέτρα υψόμετρο, με τους δύο μόνιμους κάτοικους και “το κοπάδι του Χάρη”, ενός εκ των δύο κατοίκων βρίσκεται εκεί, επίσης ερημωμένος, μα πανέμορφος μέσα στους ήχους από τα καμπανάκια των ζώων. Μοιάζει από ψηλά σαν πίνακας ζωγραφικής με το δάσος να τον περιβάλλει ολόγυρα.
Όμως η πορεία μας δεν σταματά εκεί. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Μπαίνουμε στην τελική ευθεία, ευθεία βέβαια δεν την λες…
Η διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στο Κρίκελλο, ελάχιστα χιλιόμετρα μακρυά μας, μας επαναφέρει στη “βαβούρα”. Συναντάμε αμάξια έπειτα από πολύ ώρα. Το Κρίκελλο, ντυμένο στα Χριστουγεννιάτικα, μας υποδέχεται γεμάτο ζωή. Η κεντρική του πλατεία, πιο όμορφη από ποτέ και εμείς δεν έχουμε παρά να την απολαύσουμε, όπως ακριβώς απολαύσαμε και την πορεία μας μέχρι εκεί.
Μια όμορφη διαδρομή φτάνει στο τέλος της, όχι όμως το ίδιο το ταξίδι μας. Γιατί όσες φορές και να επισκεφτείς έναν τόπο, πάντα κάτι θα υπάρχει, κάτι νέο για να ανακαλύψεις. Γι΄αυτό, μην σταματάτε να ψάχνετε…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
